Hello Goodbye
Ik weet nog dat ik als tiener eens urenlang heb gehuild. Ik realiseerde me misschien wel voor het eerst dat ieders leven eindig is. De gedachte dat ik ooit dood zou gaan en niet meer bij de mensen in mijn omgeving zou zijn kon ik niet verdragen en gaf me enorm veel verdriet. En geef me eens ongelijk.
Mijn tweelingbroer vertrekt binnenkort voor onbepaalde tijd naar het buitenland. Hij verlaat de drukke Westerse wereld en probeert zijn leven opnieuw uit te vinden. Een dappere stap waarbij ik in eerste instantie alleen maar positieve gevolgen zag. Afgelopen weken besefte ik ineens dat het afscheid op Schiphol toch anders zou zijn dan onze normale afscheidsgroeten. Het onzekere over wanneer je elkaar weer ziet wordt in deze periode uitvergroot en ineens worden er rake dingen gezegd door een oma als: ‘Misschien zie ik hem wel nooit meer terug.’
Een aantal weken geleden keek ik naar Hello Goodbye op televisie. Ik zou het zelf niet uitzoeken, maar mijn vrouw had het programma aangezet en het trok mijn aandacht. Een man van 86 jaar oud wachtte op zijn vriend uit Canada. Ze kenden elkaar 80 jaar en in 1953 zouden ze samen naar Canada vertrekken. Omdat de broer van de man een aantal dagen voor de bevrijding in de oorlog was vermoord, besloot de man om in Nederland te blijven voor zijn familie. Ze hebben hun hele leven intensief contact gehad en zijn ware vrienden gebleven. Van beide mannen zijn onlangs hun vrouw overleden en de grootste wens van de man uit Canada was om nog een keer naar Nederland te gaan om zijn vriend te ontmoeten. Eén ding stond als een paal boven water: dit zou de laatste keer zijn dat ze elkaar zouden zien.
Drie weken later treft de presentator de vrienden opnieuw aan op het vliegveld. Hand in hand komen de oude mannen aangelopen. Een blik in hun ogen waar ik als dertiger niets van begrijp, maar de tranen staan in mijn ogen en ik zit met een brok in mijn keel op de bank. ‘We hebben drie prachtige weken gehad,’ zegt de man tevreden. ‘Dit was de laatste keer dat we elkaar hebben gezien, maar het is goed zo.’ Het realisme van de man verbaast me. Waarom is er volgend jaar niet toch nog een kans elkaar te zien? Om nog een keer van elkaar te genieten en hand in hand over straat te lopen en te voelen dat de liefde echt is? Deze man heeft deze hoop niet nodig en heeft zijn angsten overwonnen. Hij is tenslotte ook 56 jaar ouder dan ik.